با سلام
من این پست را چند روز بعد از مرحله ی دو نوشته بودم (برای آن حال و هوا) که در مورد دعواهای قبل از مرحله دو بود ولی دیدم که این دعوا ها خوابیده و برای این که به این ها دامن نزنم پستش نکردم ولی با دیدن نظرات پست قبل دیدم که این دعوا ها هنوز ادامه دارد و نظرم عوض شد:
«نظر به اتفاقات رخ داده در روزهای اخیر لازم دیدم مطالبی رو ذکر کنم.
آزمون مرحله ی دو با تمام حرف و حدیث ها و استرس زایی هایش گذشت. و اغلب ما شاهد جنگ و جدل هایی قبل از مرحله دو بودیم که مرا شدیدا به فکر فرو برد. عزیزان من، من موقعیت پر استرس شما را درک می کنم و می دانم که چه تحت قدر فشار روانی هستید و طبیعی هم هست، به هر حال شما در یک رقابت نفسگیر علمی شرکت کردید و این اقتضای هر رقابت نفسگیری است ، ولی این به هیچ عنوان دلیل نمی شود که شما این طور با هم بجنگید و همدیگر را به باد توهین و تمسخر بگیرید. کنکور و المپیاد بسیار کم ارزش تر از این هاست که به خاطر آن قلب انسانی را بشکنید. این طرز برخوردها و این کارها و این رفتار ها در چهارچوب هیچ اصول اخلاقیی تعریف شده نیست. برخی از دوستانم کارهایی کردنند و حرف هایی زدنند که در شان هیچ انسانی نبود چه برسد به یک نخبه ی کشوری. المپیاد بسیار ساده تر از آن است که دوستانم تصور می کنند. این ها المپیاد را با یک جنگ اشتباه گرفته اند، جنگی که در آن باید به هر نحوی (حتی راه های نا متعارف) پیروز شد. مقصود من شهر یا گروه خاصی نیست بلکه مخاطب حرف من کل ایرانی هایی اند که به نحوی درگیر المپیاد نجوم شده اند. دوستان من، دیدتان را نسبت به المپیاد عوض کنید، المپیاد صرفا یک امتحان است که می آید و میگذرد لیکن مهمتر از آن آزمون زندگیست. مطمئن باشید خدا از شما بازخواست نخواهد کرد که چرا در فلان آزمون اول نشدید و چرا در فلان رقابت مدال طلا نگرفتید، ولی حتما شما را به خاطر قلب باارزشی که برای چیزی بی ارزش شکستید بازخواست خواهد کرد.
همان طور گفتم المپیاد فقط و فقط یک امتحان و یک دوره ی گذراست و چیزی که می ماند دوستی هاست. مطمئن باشید چهل سال بعد که به این دوران نگاه می کنید خواهید خندید که سر چه چیز بی ارزشی فکر خود را مشغول کرده بودید، همان طور که اکنون به دوران پنج شش سالگی خود می خندید که سر یک بستنی(!) (یا هرچیز بی ارزش دیگر) بسیار گریه و زاری کردید.
در آخر لازم می دانم یادی از گذشته ها بکنم و روزهایی که بین باقی المپیاد ها معروف بود که جو المپیاد نجوم جزو دوستانه ترین جوهاست و بقیه با حسرت به ما نجومی ها نگاه می کردند که این ها چه قدر با هم صمیمی اند. اکنون هم ما باز بین المپیاد ها جزو صمیمی ترین ها هستیم. کاری نکنید که از این روزهای خوش افسانه ای بیش باقی نماند.
با آرزوی موفقیت همه ی دوستان خوبم»
این از این! اما لازم می دانم راجع به دوستی که در قسمت نظرات به نوعی می خواستند بین بچه های طلایی سال 88 (سال ما) شبهه افکنی کند، موردی را عرض کنم:
حرف شما مصداق بارز و مشخص فتنه افکنی است، امان از این فتنه افکنان که از روز اول تاریخ بشر، جز بدبختی چیزی برای ما نداشته اند.
تا بعد
یا علی